تجزیه ژنتیکی مقاومت به سفیدک پودری در جو

برای بررسی نحوه توارث مقاومت به سفیدک پودری، از چهار رقم جو به نام های افضل، هبه، لژیا و ایگری و شش نتاجF1 حاصل از آن ها در یک طرح آمیزشی دای آلل یک طرفه استفاده شد. برای این منظور اجزای مقاومت شامل دوره کمون و تیپ آلودگی یادداشت برداری شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که بین ژنوتیپ ها برای صفات دوره کمون و تیپ آلودگی اختلاف معنی داری وجود دارد. تجزیه دای آلل با روش های پیشنهادی گریفینگ و هیمن- جینکز نشان داد که برای هر دو صفت واریانس غلبه از اهمیت بالایی برخوردار بود . در میان والدین رقم ایگری، بیشترین ترکیب پذیری عمومی را در جهت افزایش مقاومت داشت و در میان هیبریدها به ترتیب هبه × افضل و افضل × ایگری بیشترین ترکیب پذیری خصوصی را در جهت افزایش مقاومت داشتند. نتایج همچنین نشان داد که فراوانی ژن های مقاومت غالب بیشتر از ژن های مغلوب بود. توارث پذیری عمومی و خصوصی به ترتیب 98.3% و 36.5% برآورد شد. کم بودن وراثت پذیری خصوصی نشان دهنده این بود که انتخاب در جهت کاهش صفت دوره کمون و تیپ آلودگی چندان موثر نخواهد بود. درجه غالبیت برای دو صفت دوره کمون و تیپ آلودگی بیش از یک به دست آمد که تایید کننده عمل غالبیت و فوق غالبیت ژن ها در کنترل این دو صفت بود.